In loving memory of fear

Sta ik dan. Achter mij een jungle. Naast mij ligt angst. Het lijkt op een versleten doek. Gaten zitten erin. Ik sleep het met me mee en hou het nog met mijn rechterhand vast.

Ik stop en kijk naar voren. Sta nu in het midden, met de jungle achter mij en een open weide voor mij.

Daar in de verte is het Licht. Zacht. Open.

Ik kan niet verder. Ik sta stil.

Ik hoor: laat dat doek maar los.

Laat het hier maar achter. Het is onderdeel van het oude, de jungle, de illusie, dat wat je dacht te zijn, het kan niet mee.

Ik schrik. Alleen? Achter? Dan ben ik naakt?

Ik voel angst om angst los te laten.

Ik heb in de jungle geleerd en aangenomen dat deze angst veiligheid betekent. Ik geloofde op onbewust niveau de overtuigingen verbonden aan angst.

Ik besef mij dat het een illusie van veiligheid geeft, schijnveiligheid. Het is aangeleerd en niet de waarheid.

Ik DACHT dat het mij kon “beschermen” tegen de pijn die nog komen gaat.. Het is wie ik dacht te Zijn en wat ik dacht te moeten doen, beschermen tegen pijn.

Wie en wat blijft er over als ik dit achterlaat?

Het doek hangt nog in mijn hand. Gaten zitten erin. Het is bijna niets meer.

Ik huil. Alsof ik afscheid neem van een goede oude vriend. Wetende dat hij heus nog wel een keer op visite komt, maar ik hoef het niet meer zo krampachtig dicht bij mij te houden. Het is niet wie ik Ben.

Het gesprek wat angst (hoofd) met mijn Hart (aka Ziel) voert gaat een beetje zo:

Ziel: Laat je angst maar los.

Hoofd: HOE WEET IK DAT IK VEILIG BEN?

Ziel: Dat BEN je.

Hoofd: HOE WEET IK DAT?

Ziel: Dat WEET je.

Hoofd: HOE?

Ziel: Je weet dit in je Hart.

Hoofd: ja ok, maar HOE ZIT DAT DAN MORGEN? EN OVERMORGEN?

Ziel: Morgen bestaat niet en je bent altijd veilig in je Hart.

Hoofd: Ja ok, maar wat als er iets gebeurt? Ik neem angst wel mee voor morgen (sleept het nog een dag mee).

Ziel: Pijn is niet slecht of iets om je tegen te beschermen aka verzetten, de vraag is: wat levert het je op?

En ja dat mag en kan, meeslepen. Je weet wel dat je dan morgen ook hetzelfde creëert?

Hoofd: WAT?

Ziel: Je focus is nog steeds op angst gericht. Dat verhaal. Die ervaring. Die pijn. Controle en het “proberen voorkomen van leven”. Een projectie van het verleden op nu en de toekomst.

Hoofd: Ja… dat klopt. Wat is daar mis mee?

Ziel: Niets. Wat er nu gebeurt is dat je denkt, ik ben veilig en vertrouw het Leven en dan draag je angst zo dichtbij je Hart mee uit wantrouwen. Daarmee zend je een verwarrende boodschap. Begrijp je dat?

Hoofd: Ja. Ik voel gewoon allebei.

Ziel: Vertrouwen is dat wat er IS. Wantrouwen is iets wat gecreëerd wordt in gedachte. Het is niet wie jij Bent, dat weet je. Je kan dat loslaten. Je hebt angst niet langer meer nodig om te weten dat je veilig Bent.

BAM. Die laatste zin komt binnen.

De tranen rollen over mijn wangen.

Ik voel deze waarheid en hij raakt.

Ik sluit mijn ogen en ga met mijn aandacht naar mijn Hart.

I know I am absolutely safe.

Vanuit mijn Hart zie ik dat verlepte doek in mijn hand. Ik beweeg er naar toe. Kijk de machteloosheid en het verdriet diep in de ogen. Ik sla een arm om mijn oude vriend, kom maar bij me. Ik stel het gerust.

Het lost op in mijn Hart.

Tranen rollen over mijn wangen. Klanken en schokken van diepe pijn verlaten mijn lichaam.

En zo, zo laat ik mijn oude vriend los... Loslaten door het binnen te laten.

In zachtheid en Liefde lossen angst en wantrouwen op en blijft er over wie ik Ben.

Zo valt persoonlijkheid weer in het Licht.